laatste drie week in Cordoba

Hola chicos!

Alweer een lange tijd geleden dat ik een blog heb geschreven en nog maar zo’n korte tijd te gaan. Ik zal in deze blog schrijven wat ik de laatste drie week van mijn verblijf hier in Córdoba heb gedaan.

Donderdag de 13de, jazeker alweer een tijdje terug, was er een social georganiseerd door Projects. De hele week was er een groot festival in Jesús María, een plaatsje twee uur van Córdoba vandaan met de bus. Voor het festival kwamen de beste gaucho’s van het land naar het kleine plaatsje om daar hun rijkunsten te showen. Met een grote groep van wel 30 man zijn we richting het festival gegaan. Ik had niet verwacht dat het zo groots zou zijn, maar waar we aankwamen was een enorme markt waar ALLES wat maar met paarden te maken had te koop was. Zadels, accesoires, rijspullen alles. Het was leuk geweest om daar nog even rond te neuzen, maar we gingen vrijwel direct door naar het grote stadion. In het oude (voetbal)stadion waren zo veel mensen dat je niet voor mogelijk houdt. Gaucho’s, lokale mensen en ‘wij’ (we vielen behoorlijk buiten de groep) liepen overal door elkaar heen en drongen naar voren om de beste plekken te bemachtigen. Op het veld was een gedeelte afgezet met planken waar wel honderd tot tweehonderd paarden stonden. Al deze paarden waren nog nooit bereden en dus geschikt voor de gaucho’s die daar dan zo lang mogelijk op moesten blijven zitten. Na ongeveer een uurtje wachten begon het dan. Je staat nog versteld wat een organisatie daar achter zit. Een man of 10 te paard staan klaar om het paard terug te drijven naar de stallen en twee professionele mensen staan klaar om na iets van 15 seconden de persoon in kwestie bij de arm te pakken en veilig op de grond te zetten. De gaucho’s waren van erg hoge niveau, want wat de paarden ook deden, van de 30 berijders vielen er maar een paar van hun paard af. Ik moet zeggen dat ik het zelf maar helemaal niks vond om te zien. De paarden zijn enorm gestresst en opgefokt natuurlijk. Ze worden geblindoekt aan een paal bevestigd, zodat ze ‘rustig’ blijven en de berijder erop kan klimmen, maar je ziet ook soms paarden die hier compleet niet van gediend zijn. Ze zijn zo gestresst en proberen zich zo goed los te maken, dat ze vallen (soms meerdere keren), mede doordat ze hun evenwicht en balans kwijt zijn door de blinddoek. Niet leuk om te zien, maar het was een grote troost als ze weer terug in de veiligheid van hun groep waren en ik moet zeggen dat alle paarden er hartstikke gezond uitzagen. Naast dit evenement was er aan het eind van de avond nog een grote show. Ik denk wel 15 gaucho’s kwamen elk met hun eigen groep van 15 paarden het veld op. Alle paarden bleven bij hun eigen groep en volgden de gaucho’s waarzinwekkend goed. Dat was al indrukwekkend genoeg om te zien, totdat het echte gedeelte nog moest beginnen. Alle paarden werden achter een touw bijeen gehouden en door een paar gaucho’s gemengd zodat ieder paard op zichzelf was. De paarden leken enorm gestresst en dat was dan ook het hele punt. De 15 gaucho’s reden door het veld en alle paarden moesten individueel hun groep en bijbehorende leider opzoeken. Het was natuurlijk een grote chaos als je met bijna 200 gestresste paarden te maken hebt, maar echter na een paar minuten hadden alle paarden zich weer aangesloten en geen één paard liep achter de verkeerde gaucho aan. Heel erg indrukwekkend en wat een verbondenheid toont dat binnen de groep. Toen de show was afgelopen hebben Willy, ik, Matt en Pope (huisbroer van Matt) nog een cocktial gedronken in het stadion en rond vijf uur ’s nachts waren we eindelijk thuis. Lange en vermoeiende nacht, maar wel een mustsee als je in het number one gaucho-land bent.


Die vrijdag begon willy en mijn minivakantie richting Mendoza, een prachtige stad aan de grens van Chilie. Na ’s avonds de bus te hebben gepakt om 11 uur kwamen we 10 uur later aan bij de Terminal in Mendoza. Na nog even gevraagd te hebben waar ons hostel zich precies bevond, zijn we lopend richting ons hostel gelopen. Het hostel had een spaans uiterlijk met een mooie ruime patio met zwembad en veel zitjes. We hadden een heerlijke kamer voor onszelf met aangrenzende badkamer, waar we ons eerst lekker hebben teruggetrokken voor een paar uurtjes. We bleken toch nog vrij moe te zijn van het gaucho-avontuur en van de barre busrit. We hadden vijf dagen in Mendoza en wilden elke dag goed en sportief benutten. Ons hostel had veel georganiseerde tours en ons eerste dagtripje begon om drie uur diezelfde dag: we wilden namelijk altijd al een keer paragliden! :D We werden met een minibusje opgehaald door een van onze beleiders en naar de hoofdbasis gereden. Daar werden we nog even alleen gelaten zodat zij alles gereed konden maken en na 20 minuutjes was iedereen klaar om te gaan. Nog een keer een steile tocht naar het hoogste punt waar we zouden ‘uitvliegen’ met een paar stops tussendoor om wat koud water over de oververhitte motor te gooien. De auto kon het blijkbaar niet helemaal goed aan in de hitte. Eenmaal boven met een prachtig uitzicht trokken we onze spullen aan en al vrij snel moest ik het op een lopen zetten richting de afgrond van de berg. Wat was het een heerlijk gevoel in de lucht. De wind maakte de hitte draaglijker en een prachtige uitzicht maakte alles goed. Ik zal wat foto’s plaatsen zodat iedereen een wat betere indruk kan krijgen, maar het was zeker hartstikke gaaf om te doen. De landing verliep helaas niet helemaal van plan. Er was een rond grasveld aangelegd waar we zouden moeten landen... Helaas was de wind niet helemaal aan het meewerken en toen ik een paar meter boven de grond was zei mijn begeleider al EH OOH. De landing ging nog verbazingwekkend soepel, niet meegerekend dat we zijn geland in de prikkelstruiken in plaats van op het grasveld. Willy natuurlijk hartstikke lachen en ik helpen om alle 50 touwen of zoiets los te maken uit de struiken en daarna terug te lopen naar de rest. Willy en ik zijn daarna weer terug gelopen naar de basis en daar werden we aangesloten door vier australische jongens. Twee daarvan herkende we van de busrit en twee waren nieuw. Met hun hebben we ongeveer 1,5 uur zitten wachten voordat we weer teruggereden werden naar onze hostel. Op uitnodiging van de twee jongens zijn we ’s avonds gezellig een hapje gaan eten met ze en niet al te laat weer teruggegaan richting huis. Het was zeer gezellig om weer wat nieuwe mensen te ontmoeten en zo krijg je toch het echte reisgevoel en het daarbij leren van nieuwe mensen te pakken.
Zondag vroeg op voor een dagtour in de Andes. Om negen uur werden we opgehaald door een busje met ongeveer 20 mensen en samen met een argentijns stel van ons hostel begonnen we aan de rit. Met een busje werden werden we rondgereden door het gebergte en hebben we in totaal zeven stops gemaakt. Elke stop op een prachtig uitkijkpunt op het prachtige gebergte. Het gebied is heel droog maar je staat versteld van alle kleuren in het gesteente. Geel, rood, grijs, groen: het heeft bijna elke kleur in zich en alleen dat al maakte de reis super geslaagd. ’s Middags hadden we een lunch in een soort berg(ski)hut waar we onbeperkt eten kregen (van goede kwaliteit!) voor maar weinig geld. Ondanks dat je eigenlijk vrijwel de hele dag in de bus zit, was het erg aangenaam. We hebben veel mathé in de bus gedronken die onze vrienden hadden meegenomen en tussendoor ben je er elk keer een halfuurtje uit. Een van de hoogtepunten was de Puente del Inca, een stenen brug over de rivier met het gesteente in de kleuren oranje en geel. Ik zal wat foto’s hiervan plaatsen, maar zelfs als ik het terugkijk ben ik weer versteld van hoe het eruitzag.
Maandag hadden we een vrije dag ingepland. We wilden eigenlijk deze dag naar de Spa gaan, maar deze was al volgeboekt voor vandaag. We hebben rustig ontbeten, lekker uitgeslapen en rond lunchtijd zijn we richting het beroemde park Parque San Martin gegaan. Het park was enorm, lekker rustig en met af en toe wat mensen die lekker in het gras aan het genieten zijn van de rust. Wij hebben daar een paar uurtjes in het zonnetje liggen bruinen en na een Licuado op een terrasje zijn we huiswaarts gegaan. We hebben een lekkere maaltijdsalade gemaakt en wederom vrij vroeg naar bed gegaan, want ook de volgende dag zou weer een sportieve dag worden.
Dinsdag hebben we via ons hostel een paardentocht gemaakt. We werden opgehaald door een busje en na 1,5 uur kwamen we aan bij een klein hutje. We moesten even wachten op alle paarden maar al vrij snel kwamen er ongeveer 20 bezadelde paarden aangerend. Met een groep van helaas 20 man zijn we de bergen ingereden, ik op een helaas heel relaxt paard dat het heerlijk vond om wat te shokken en Willy op een actief paardje. Na ons helemaal naar voren te hebben gedrongen bevonden we ons eindelijk achter de leider. Achter in de groep was geen fun te behalen, omdat de hele groep eigenlijk beginnend was, op ons na. Wanneer we het waagten om een klein gelopje te doen, werden we niet gevolgd door de rest, dus het was elke keer een klein spurtje en dan weer wachten. Niet helemaal hoe ik mijn dag had voorgesteld, maar het was toch heerlijk om weer even te rijden en lekker buiten te zijn. Tussendoor nog een mathé-stop gehad en na twee uur weer terug bij het beginpunt. De dag bestond uit twee ritten met tussendoor een verzorgde BBQ. Ik als vegetariër een beetje bezorgd, maar ze hadden het tot mijn verbazing erg goed geregeld en rekening met mij gehouden. Na de lunch wat ons veel tijd had gekost waren we weer klaar om op te stappen. We hadden verwacht nu met een klein groepje verder te gaan, omdat de helft was vertrokken. Helaas kwam er nog een groep van 20 man aanzetten die blijkbaar met ons meegingen. Het tweede dagdeel heb ik op verzoek een ander paardje gekregen en zijn we dus met een enorme groep van 30 man op pad gegaan. We hebben het nog erg leuk gehad en zijn ook echt uitgedaagd om onze rijkunsten en trucjes naar voren te halen om weer helemaal vooraan de groep te belanden. Omdat we in een lange rij reden was het niet altijd makkelijk om iemand in te halen, maar het gaf enorm veel verdoening als we weer langs iemand kwamen en uiteindelijk, tot verbazing van de gids, weer achter hem te rijden. Al met al een leuke dag gehad, maar toch diep down een beetje teleurgesteld. Dat zo’n organisatie uberhaupt op pad gaat met zo’n grote groep is al verbazingwekkend op zich. Een snelle tocht met een klein groepje was het dus zeker niet en al die beginners die de hele groep ophielden begon op een gegeven moment op mijn zenuwen te werken. Maar toch nog een leuke ervaring en dag gehad.
Woensdag, ook de dag van vertrek, zijn we dan eindelijk naar de Spa gegaan. Hier had ik me al zolang op verheugd! Het was een echte luxe Spa met een breed arrangement aan baden, sauna’s en een modderbad. Het gebouw was helemaal van glas en overal waar je keek, keek je omhoog naar de prachtige bergrotsen en een rivier die onderlangs ons liep. De baden waren allemaal op verschillende levels geplaatst en elk bad had een andere temperatuur; boven de baden die het heetst waren (45 graden) en onder de wat koelere baden. Nog een enorm grasveld waar je lekker op kon liggen en ik moet zeker het modderbad niet vergeten. Je heerlijk insmeren met de modder en daarna buiten op de vlonders in de zon opdrogen. ’s Middags rond enen hadden we het grootste lopende buffet wat ik ooit heb gezien. Alles wat ik maar kon bedenken was er en wat er vooral uitsprong was het toetjesbuffet ^^ De flan was top, met heerlijke creams and vers fruit. Na ons helemaal vol gegeten te hebben, hadden we om half 3 een afspraak voor een massage. Hier kijk ik nou altijd al naar uit en de stevige sportmassage had alle zorgen en pijntjes uit mijn lichaam gewreven :P De massages waren van hoog niveau en we waren helemaal voldaan toen we klaar waren. De twee uur die we nog overhadden hebben we lekker in de sauna en in de baden gespendeerd en om zes uur werden we weer opgehaald door het busje. Bij terugkomst in het hostel hebben we nog snel wat fruit gegeten (geen echt avondeten, maar voldoende voor die dag) en richting de bus in het Terminal gelopen. De bus terug ging vrij snel maar was wel erg oncomfortabel. Ik heb me voorgehouden om niet meer met Semi-Cama te reizen, dus voortaan alleen nog maar Cama of Suite. Bij thuiskomst weer lekker mijn bedje ingedoken. Ik kijk nu terug op een heerlijke vakantie!

Na de vakantie had ik nog maar 1,5 week te gaan hier in Córdoba en de tijd is omgevlogen! Veel gewerkt en daarnaast heb vooral heel veel gwerkt aan de Decentrale Selectie van Geneeskunde. De laatste week heb ik nog wat interessante patienten gezien en daarnaast wilde een van de verplegers me graag leren prikken (direct in het bloedvat). Helaas waren er geen patienten die juist deze prik nodig hadden de volgende dag dus dat heb ik helaas niet meer kunnen doen. Waar ik wel heeeel blij mee was, is dat ik zondag wel mijn eerste patient heb mogen hechten. Een flinke snee in haar pols en onder supervisie heb ik alles zelf mogen doen: verdoven, hechtmateriaal klaarmaken (en nee, ze hebben nog steeds geen normale hechtmiddelen) en het hechten zelf. Uiteindelijk een mooi resultaat van zeven hechtingen al zeg ik het zelf ;) Een van mijn voornemens van hier was dus eindelijk gehaald! Ik helemaal blij natuurlijk en ben blij dat ik het nu helemaal goed heb afgesloten. Het afscheid nemen van het hele medische team was nog wel erg zwaar. Na drie maand zo intensief met iedereen gewerkt te hebben, viel het toch wel zwaar om voor de laatste keer iedereen een zoen te geven en ‘chiau’ te zeggen, en dit keer niet ‘Nos vemos’. Ik kan wel zeggen dat ik zo ongelooflijk veel heb geleerd en dit was en is nog steeds een geweldige ervaring. Ik heb genoten van het werken met het team. Naderhand had ik zo nog langer willen blijven, maar ik heb ook wel heel erg veel zin in de volgende stap. Het laatste weekend is voor mij hier ingegaan. Alles inpakken en veel uitzoeken voor wat ik mee ga nemen op mijn vier weken reizen en wat ik achterlaat hier. Ik denk dat ik me geen beter reismaatje had kunnen wensen en ik weet zeker dat het een ongelooflijke tijd wordt voor ons beiden. Onze eerste halte is in Bariloche, de chocoladestad van Argentinie en daar gaan we veel bekijken en wandelen in de nationale parken daar. De bus is al geboekt en het hostel gaan we vandaag uitzoeken. Verder weten we nog niet in welke volgorde, maar er staan nog een paar paar plaatsen op ons lijstje. Één daarvan is het Reserva Faunística Península Valdés, een reservaat met de grootste populatie pinguins van zuid Amerika en veel nadere dieren als dolfijnen en walvissen, maar daarnaast ook olifanten en leeuwen. Vreemde combinatie is het niet? Het tweede waar we allebei heel graag naartoe willen is het Parque Nacional los Glaciers, wat een gletchergebied is wat stabiel is en niet noemenswaardig wordt aangetast door de opwarming van de aarde.

Dit is dus mijn laatste blog vanuit Córdoba. Ik hoop over twee week mijn volgende blog te kunnen schrijven en jullie te kunnen vertellen over het eerste deel van de reis. Ik ga er met volle teugen van genieten en denk dat ik een paar waanzinnige natuurwonders zal tegenkomen. Veel foto’s maken natuurlijk en daarna over een maandje weer huiswaarts. De tijd is heel snel gegaan en voordat ik het weet ben ik alweer terug. Dus dit keer kan ik al bijna zeggen tot gauw!

Muchos besitos