'La cumbre' en mijn eerste dagen in het ziekenhuis

Hola a todos!

Het heeft een tijdje op zich laten wachten mijn volgende blog. Drukke tijden hier! En elke keer zeg ik weer dat ik het dit weekend ga schrijven, en dan wordt het toch weer het weekend erop. Afijn, heb in ieder geval een hoop te vertellen.

De weekends zijn dus druk. Twee weken geleden alweer op donderdag hebben we een nieuwe social meeting gehad. Deze keer een ontmoeting in een café genaamd Johny B Good. Heel veel nieuwe mensen leren kennen en verbaasde me enorm hoeveel nederlandse mensen er in een keer waren! In mijn eerste maand hier heb ik pas één keer kort met een nederlands meisje gesproken, en bij deze social werd de tafel bijna gedomineerd door bijna 10 nederlands sprekende mensen. Het voelde fijn om even nederlands te kunnen spreken, al was dit voor mij niet meteen een reden om naar hun toe te trekken. Heb zo langzamerhand mijn eigen groep fijne mensen om me heen en daar ben ik voor nu hartstikke blij mee. Heb wel een nederlandse jongen ontmoet, Wessel, die mij over 2 weken zal vergezellen in het ziekenhuis. Op de social worden vaak veel plannen gemaakt voor het weekend en voor dit weekend vonden we (ik, Evan, Nicole en Vanessa) het wel eens tijd worden om er eens lekker uit te gaan.

Ons originele plan was om zaterdag ochtend vroeg te vertrekken, een paardrijtocht te gaan maken en te overnachten op dezelfde estancia. Volgende dag nog even rijden en dan weer vrij op tijd naar huis, omdat de busrit alleen al 3 uur duurt. Zaterdagochtend staat iedereen klaar om te vertrekken om half 12, compleet bepakt en al, krijgen we 10 minuten later te horen dat de estancia volgeboekt was. En nu? Weer op internet, verder gezocht naar andere plaatsen waar we heen konden en uiteindelijk tot de conclusie gekomen maar gewoon te beginnen met reizen en we zien wel verder als we daar aankwamen. Om half 5 kwamen we aan in La Cumbre, een beroemd plaatsje 3 uur buiten Córdoba, die over de hele wereld beroemd is omdat er een wereldkampioenschap paragliding is gehouden. Niet echt waar wij voor kwamen, maar het schijnt dat je er ook geweldige trektochten te paard kan houden in de bergen. We hebben overnacht in een hostel in de buurt en wegens tijdgebrek rustig aangedaan,geen toch meer gemaakt, lekker gegeten en vroeg naar bed. De volgende dag zijn we naar een ‘estancia’ gelopen, geen idee of we er terecht konden, maar gelukkig hadden ze geen plannen voor die dag. Na 5 minuten wachten stonden on ze paarden klaar voor vertrek en hebben we een tocht gemaakt van 3 uur in de bergen van de centrale sierra’s. Prachtig uitzicht en een ervaring om niet te vergeten.

Dinsdag begon mijn eerste officiële werkdag in het ziekenhuis. Na er al een hele lange tijd naar uitgekeken te hebben, was het dan eindelijk zover. Het ziekenhuis waarin ik werk is gelegen in La Calera, ongeveer 40 minuten met de bus. Het ziekenhuis is klein (heel klein) en primitief vergeleken met de gigantische (zo noemen de dokters het hier) ziekenhuizen in Nederland. Omdat er meerdere grote ziekenhuizen zijn in Córdoba, komen hier alleen de wat kleinere gevallen. Kleine ongelukken, snijwondjes, jaarlijkse controles, griepjes etc. Het doet mij meer denken aan een huisartsenpost dan aan een echt ziekenhuis. Voor mij is het in ieder geval een goed opstapje en een fijn begin om nog wat meer te wennen aan het spaans, aan het werken in een ziekenhuis etc. De dokters zijn ontzettend aardig en omdat we maar met zo’n klein groepje zijn, leer ik ze al aardig goed kennen. Het voornamelijkste wat ik doe is observeren en soms wat assisteren met kleine wondjes die gehecht moeten worden. Na een paar dagen hadden ze me de medische controles al zelf toevertrouwd, dus dan verander je opeens in dokter van Suylichem (al kan niemand dit uitspreken hier). Mensen uit de wachtkamer roepen, kijken of het zicht goed is, bloeddruk meten, vragen of alles verder goed gaat en dan alweer afscheid nemen. Het is niet veel, maar in ieder geval een begin.
Als ik er iets langer werk zal ik ook vragen naar grotere operaties, omdat ik niet zeker weet of ze het zelf zullen aanbieden. Zo werkt het hier, degene die het meeste enthousiasme en belangstelling toont, krijgt ook vaak het meeste te zien. En eventueel een laatste maand in een ander (groter) ziekenhuis werken, is misschien ook nog een optie. Daar hoor ik van mede vrijwilligers dat ze soms wel 5 operaties op een dag hebben! Dus dat lijkt me natuurlijk super om ook mee te maken...

Voor de rest doe ik niet bijster veel door de weeks. Ik had verwacht dat ik meer tijd zou hebben voor sporten, leuke dingen doen etc. omdat ik alleen ’s ochtends in het ziekenhuis zou werken, maar dat valt helaas wat tegen. Het werk in het ziekenhuis is nog niet heel erg goed geregeld en ik noch de dokters weten mijn werktijden. Ze hebben tegen mij gezegd dat ik kan komen om 9 uur en omdat zij zelf tot 4 uur werken, denken ze dat ik dat ook doe. Niet helemaal dus, we lunchen van half 2 tot 2 uur en daarna werk ik nog een uurtje en dan zeg ik maar gedag. Ik ben tenslotte een vrijwilliger denk ik dan, dus het is voor mij niet verplicht om tot 4 uur te blijven. Andere vrijwilligers werken maar max. 5 uur op een dag, dus ik werk eigenlijk al veel te veel. Maarja, zolang het leuk blijft heb ik er helemaal geen problemen mee om wat langer te blijven. Als ik eind van de middag moe van werk thuis kom, eet ik meestal wat en daarna ga ik naar de sportschool, tenzij er andere leuke uitjes op het programma staan. Bowlen en naar de film doen we nu minstens 2x per week of gewoon wat drinken met elkaar in de stad. We moeten het natuurlijk niet hebben dat we elkaar een hele week niet zien ;)

Nu moet ik helaas gauw afsluiten... Het is nu al acht uur hier en over twee uur vertrekt mijn bus richting Buenos Aires! Ik ga met dezelfde vrienden als met wie ik ook naar La Cumbre ben geweest, dus het zal ongetwijfeld weer een leuke ervaring rijker worden. We hebben een fijn hostel geboekt vanmiddag, gaan naar een voetbalwedstrijd kijken (dit heeft de jongen die meegaat natuurlijk geregeld) en naar een groot openlucht concert met bekende artiesten uit Amerika. Ik heb er zin in! In de volgende blog zullen jullie meer lezen over B.A. en ik zal ook weer wat foto’s plaatsen!

Besos, Mieke