1e operatie en ervaringen in Hospital de Urgencias

Hola a todos!

Alweer ruim twee weken geleden heb ik mijn laatste blog geschreven, dus het wordt weer eens de hoogste tijd.

Ik was van plan om in deze blog wat meer te vertellen over mijn werkzaamheden in het ziekenhuis. Allereerst zal ik vertellen hoe zo’n dag er nou uitziet. Op een normale werkdag sta ik rond kwart voor 7 a 7 uur op. Ik ontbijt en loop 20 minuten naar de bushalte om dan vervolgens 35 minuten met de bus richting La Calera te gaan, het kleine, arme plaatsje waar ik werk. Gelukkig ligt de bushalte in La Calera vlak bij het ziekenhuis en wordt mijn reistijd niet nog langer. De mensen hier in Argentinië zijn over het algemeen heel open en de gewoonte is dan ook om iedereen een kus te geven bij aankomst in het ziekenhuis. Het opgelaten gevoel en de spanningen die ik in het begin had wanneer ik het ziekenhuis binnenkwam zijn compleet verdwenen. Iedereen kent me nu: doktoren, de verpleging en de koks natuurlijk (ze begrijpen het nog steeds niet waarom ik geen vlees eet of probeer in dit grote vleesland ;) ) Voor alle doktoren is er een klein kamertje met 3 bedden, een televisie, klein keukentje en een tafel om uit te rusten of bij elkaar te zijn wanneer er geen patiënten zijn. Hier in de ‘Sala de medicos’ verkleed ik me en ga snel terug de afdeling op om te kijken of er patiënten zijn. Vaak in de ochtend is het erg druk met mensen die voor de medische check komen of een enkele keer is er een ongeluk gebeurd en komen de gewonden in ons ziekenhuis.
In het begin hield het werk eigenlijk alleen observeren in, maar nu, na er een ruime maand te hebben gewerkt, laten de doktoren me ook steeds meer zelf doen. Ze hebben nu genoeg vertrouwen in me en laten me nu alleen de medische check doen. De medische check houdt in veel vragen stellen over bijvoorbeeld welke bloedgroep hij/zij heeft, of hij orgaandonor is, alergisch voor een medicijn etc. etc. Verder moet ik de bloeddruk meten en het zicht testen. Als alles in orde is vraag ik om een stempel van één van echte doktoren en kan de patiënt weer naar huis. In het begin vond ik dit enorm spannend om zelf allemaal te doen, maar zo langzamerhand went dat natuurlijk. In het begin sprak ik vrijwel niet met de patiënten door het taalgebrek, maar nu ben ik natuurlijk gedwongen om met iedereen te praten (wat helemaal niet erg voor me is hoor!).
Maandag (twee weken geleden) ben ik een hele middag meegelopen met een gynaecoloog. Per slot van toeval was ik met een patiente meegelopen die naar de gynaecoloog moest en ben daar eigenlijk een beetje blijven hangen. Hij vond me volgens mij wel leuk gezelschap en zei dat ik altijd welkom ben als ik weer eens wilde langskomen. Ik vond het heel interessant om zo’n spreekuur van een gynaecoloog hier te zien. Er komen vrouwen voor de zwangerschapcontrole en zelfs voor een simpel recept voor de pil komen de vrouwen hier naar het ziekenhuis. Ook heb ik kunnen zien hoe de dokter een spiraaltje plaatst of een vrouw controleert die veel bloedverlies had. Ik hoop in de toekomst nog een keer mee te kunnen lopen om ook meer ervaring op te doen bij andere specialisten en niet alleen op de eerste hulp.
In mijn vorige blog had ik al laten weten over mijn interesse om een operatie te zien... nou, dat is dan eindelijk gelukt! Na ongelooflijk veel zenuwen en twijfelen hoe ik het moest brengen heb ik dan eindelijk één van de oudere doktoren gevraagd of het mogelijk is om een operatie bij te wonen. Nou bleek dat ik het de verkeerde dokter had gevraagd, omdat hij zelf geen operaties uitvoerde, maar toch heeft hij me op weg kunnen helpen. Hij vertelde me dat ik de volgende maandag om 7 uur :’( in het ziekenhuis moest zijn en dan zou het goedkomen. Dus ik sta maandag voor mijn eerst van mijn leven om half 5 naast mijn bed om iets eerder dan 7 uur in het ziekenhuis te zijn. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis sliep tot mijn verbazing de helft van de doktoren en dr. Romero zou pas om 8 uur arriveren. Nou, daar sta je dan: alleen, geen dr. Romero die het voor me zou regelen en alleen een gesloten operatiedeur waar ik wist dat de operatie zou worden uitgevoerd, maar wat verboden toegang was. De tijd kroop voorbij en ik moet zeggen dat ik me behoorlijk ongemakkelijk voelde. Na veel getwijfel ben ik toch maar de operatiezaal (of de ruimte die toegang biedt tot de operatiezaal) binnengegaan en heb ik een van de chirurgen (met operatiekleding) gevraagd of het misschien mogelijk was dat ik mee zou kijken. Tot mijn verbazing zei hij gelijk dat dat geen probleem, liet mij de spullen zien die ik aan moest trekken en stelde me voor aan de rest van het team die binnen bij de patiënt aan het wachten was totdat ze konden beginnen. De patiente was een vrij gezette vrouw met een galsteen. Tijdens de operatie was het vrij moeilijk om echt alle handelingen te zien die in de buik plaatsvonden (omdat de vrouw zo dik was), maar toch was het fascinerend om voor het eerst zo’n operatie bij te wonen. Me af en toe verbazend over de verschillen met de westerse wereld was de operatie klaar na zo’n 2,5 uur. Interessant is dat hier geen ‘uitslaap’ afdeling is. Na de operatie krijgt de patiente iets toegediend waarvan ze wakker wordt en wordt na nog geen 5 minuten terug op de afdeling gereden. Ik vond het allemaal een bizar spektakel.

Wat ik in mijn kleine ziekenhuisje allemaal beleef is alleen helemaal niks vergeleken met het werk in Hospital de Urgencias. In mijn vorige blog heb ik geschreven dat ik was uitgenodigd door een dokter donderdags een kijkje te nemen op de ‘echte’ spoedeisende hulp. Na overleg van de dokter met zijn baas bleek het geen probleem dat ik ook in dit ziekenhuis zou kunnen werken. Het is moeilijk om een begin hier te maken, want er gebeurd zoveel. Mensen met ernstige verwondingen liggen hier en worden zo spoedig mogelijk geholpen en wanneer er een groot verkeersongeluk is geweest, is dit the place to be. De eerste patient die ik zag was dan ook meteen heel ernstig. Hij bleek van zijn motor afgeslagen/afgetrokken te zijn, beroofd te zijn en later in zijn buik en gezicht getrapt te zijn. De man kwam met een compleet bebloed gezicht binnen, open breuken in zijn gelaat waren te zien en hij was niet aanspreekbaar. Op de scan was geen duidelijke aanwijzing te zien, maar later bleek hij ook bloedingen in zijn buik te hebben en uiteindelijk moest hij geinturbeerd worden. Gelukkig werd de man stabiel maar ik weet niet hoe het verder met hem is gegaan. Natuurlijk niet iedereen is zo ernstig verwond als deze man, maar het hechten wat in mijn kleine ziekenhuisje zo schaars gebeurd, gebeurd in dit ziekenhuis vrijwel elk half uur. Na vele hechtingen gezien te hebben heeft een van de doktoren gezegd dat de volgende keer hij mij zou roepen :D :D dus helemaal tof! Ik kijk er ontzettend naar uit om elke donderdag naar dit ziekenhuis te gaan. De twee keer dat ik er ben geweest was het erg druk telkens en dus erg veel te zien en te leren. We mogen hier ook wat meer handelingen zelf doen, als wonden verzorgen en verbinden. Naast mij werkt loopt er nog een andere vrijwilliger mee. Christine is een 25jarige medische studente uit Noorwegen, die mij gelukkig erg veel kan vertellen over de gevallen die binnen komen. Als ik dingen niet weet of vragen heb over hoe dingen gaan kan ik ook altijd bij haar terecht. Het is fijn om iemand te hebben om je ervaringen hier mee te delen en we trekken dan ook veel samen op in het ziekenhuis.
Wat ik ongelooflijk apart vond om te zien, is dat zelfs de voorzieningen in dit ziekenhuis niet optimaal zijn. Ik had niet verwacht dat het er precies hetzelfde zo zijn als in Nederland, maar sommige dingen blijven me telkens weer verbazen. Een voorbeeld is dat ze in het hospital de urgencias geen speciale hechtnaalden hebben: dit is namelijk TE DUUR. In plaats van hechtnaalden maken de doktoren gebruik van injectienaalden. Door het hechtdraad door het oog van de injectienaald te prutsen mag ik wel zeggen en de injectienaald een beetje te buigen, lijkt het net op een echte hechtnaald, niet? Dus voordat er eenmaal gehecht kan worden, wordt er eerst zo’n 5 minuten besteedt om dit voor elkaar te krijgen. Ik geloofde mijn ogen niet, maar ik moet wel zeggen dat ik ongelooflijk veel respect heb voor de doktoren. Niet alleen zijn ze ongelooflijk vaardig, ze zijn ook nog eens heel creatief...

Je ziet dat ik hier nog wel eventjes over door kan praten, dus dat zal ik dan maar een andere keer doen om jullie niet te vervelen. Ik moet nog een paar dingetjes vertellen...

Donderdag (anderhalf week geleden) hebben Vanessa en ik een nieuw huisgenootje gekregen. Willy komt ook uit Nederland en blijft voor 2 maanden hier in Argentinie. Het is een hele leuke meid, die we haar eerste weekend en de week daarop wat hebben rondgeleid in de stad. Het is wel weer grappig te zien hoe nieuw en anders het leven hier voor haar is, terwijl dat voor ons allemaal alweer zo gewoon is! Gelukkig zie je dat ook zij heel snel went en zich makkelijk aanpast aan de andere gewoontes hier.
Vorige week stond ook alles een beetje in het teken van het vertrek van mijn beste maatje Evan. Hij is vrijdag alweer vertrokken terug naar Californië. De dagen voor zijn vertrek hebben we veel rondgehangen met zijn allen. We zijn veel naar het park geweest wat een heelijke plaats is om even te ontsnappen aan het drukke stadleven. Natuurlijk mochten we als afsluiting onze lievelingsactiviteiten niet vergeten: Bowlen, naar de film, poolen en onze competitie airhockey afmaken (die ik heb gewonnen (a)) We zullen hem erg missen hier. Het blijft moeilijk om afscheid te nemen van mensen waar je korte tijd zo veel mee optrekt en helaas moet je hier erg veel afscheid nemen als je als een van de weinigen zo lang blijft

Nou dat was het weer even voor nu. Donderdag vertrekken ik, willy en Nicole richting de Iguazu watervallen. Het zal een lange reis worden, 24 uur heen en dan weer terug, maar iedereen zegt dat het een onvergetelijke ervaring is. Ik ben ontzettend benieuwd!

Liefs en Besos, Miek