el ano nuevo y las semanas despues

Hola chicos!

Het wordt weer eens tijd om wat te gaan schrijven. Druk druk druk hier, dus kom er elke keer niet aan toe. Maar nu zal ik weer mijn best doen!

Na een wat teleurstellend Kermis te hebben gehad had ik me ontzettend verheugd op Oud en Nieuw! Het scheen hier fantastisch te zijn, met enorm veel vuurwerk en goede feesten :) ik heb idd opgeschreven het scheen, want helaas is niet alles waar...
Op vrijdagochtend hadden we een social georganiseerd door Projects. Met een groep van ongeveer 30 vijwilligers zijn we naar La Quebrada gegaan, een plaatsje 2 uur met de bus vanuit het centrum. ’s Ochtends dus om 8 uur op, bikini aan en in de bus. Op ongeveer een uur lopen (was in de uitnodiging geschreven) zouden we uitkomen bij de ‘verborgen’ watervallen. Niet iedereen had dezelfde bus genomen, maar afgesproken was om te verzamelen om 10 uur (Argentijnse tijd) ;) geweldig, want argentijnse tijd betekent voor de echte argentijnen dat het geen probleem is als je drie kwartier later komt, dus al met al moesten we nog eventjes wachten op Sofia, één van de reiscoordinatoren van Projects. Klaar voor een rustig wandelingetje van een uurtje begon iedereen op slippertjes en in bikini aan de wandeling. Er was alleen een beetje gesjoemeld met de tijden, want pas na drie uur (en we hebben écht goed doorgelopen ;)) kwamen we aan bij de waterval. En net toen we aankwamen, gebeurde ook nog waar ik die ochtend zo bang voor was: het ging regenen. Natuurlijk hebben we nog wel even gezwommen in het ijskoude water, maar het was toch wel moeilijk om daarna weer warm te worden! Niet dat het echt heel koud was, waarschijnlijk in de 20 graden, maar niemand had zich echt warm aangekleed. Dus, na weer driekwartier begon iedereen er al wel weer genoeg van te krijgen zonder zon en zijn we weer huiswaarts gekeerd. Weer 3 uur lopen en 2 uur met de bus. Wat een reis voor ¾ in de regen zwemmen hé? Later heb ik me wel afgevraagd of dat het nou allemaal waard was. Ik denk het niet, maar het was in ieder geval leuk om met de andere vrijwilligers te zijn.
Eenmaal thuis hadden we 2 uurtjes om ons wat op te frissen en nog even wat uit te rusten, want om half 10 kwam onze geliefde familie weer eten. Maria had erg haar best gedaan om te koken, samen met haar zuster en haar lieve moeder. De sfeer aan tafel en het dineren was eigenlijk hetzelfde als bij Kerstmis: er was bijna geen contact tussen ons en de familie, maar Maria zag er weer wat gelukkiger uit. De laatste weken hadden we best wel wat problemen met Maria gehad. Allemaal kleine dingetjes, maar de sfeer was vaak om te snijden en we voelden ons erg ongemakkelijk ‘thuis’. Na vele ruzies met Maria en vervolgens gesprekken met Projects, moet ik zeggen dat het nu wel weer iets beter is geworden. Ongeveer om kwart over 11 hadden we gevraagd of we ons klaar mochten maken voor het uitgaan en zijn we van tafel opgestaan en naar boven gegaan. We voelden er alle drie niets voor om met O&N thuis te zitten en we wilden het graag gezellig hebben met zijn drieen. Vlak voor twaalf uur kwamen we aan in het midden van de stad, hier moest natuurlijk wel veel vuurwerk zijn! Dus midden op een enorm kruispunt stonden we te wachten tot het twaalf uur was. We hoorden en zagen nog niks, wat we toch enigszinds verdacht vonden en de straten waren uitgestorven, omdat het verboden was om nu te rijden. Twee jongens (wat later twee duitse studenten bleken te zijn) kwamen ons gezelschap houden op dat beroemde kruispunt en toen was het twaalf uur...
Geen vuurwerk, geen één knalletje, wat was dat een desillusie jongens. Later bleek dat iets buiten het centrum of in de kleinere wijken groot feest was, maar wij hadden er dus compleet naast gegrepen. Maar geen getreur hoor, we hebben ons voorgesteld aan de duitse jongens en omdat zij net zo verbaasd waren als wij, zijn we maar met z’n allen wat gaan drinken tot 2 uur. Uiteindelijk heel erg gezellig met hun gehad en om twee uur hebben we ons met z’n allen aangesloten aan de grote groep vrijwilligers. Van drie tot vijf zijn we nog in een grote club geweest en hebben we lekker gedanst en het nieuwe jaar gevierd.
Het enige wat ik erover kan zeggen is dat het zooo anders was dan ik me had voorgesteld. Geen vuurwerk en al, maar toch hebben we wel een hele leuke nacht gehad. Wat bij ons thuis altijd een heel bijzondere dag is, was hier gewoon een normale stapavond. Als ik eraan dacht dat het nieuwjaar was, kon ik het bijna niet geloven. Maarja, volgend jaar ga ik het iig dubbel zo groot vieren, in Nederland hopelijk!

Dat was dan Nieuwjaar...
Voor de rest is er niet heel veel gebeurd buiten de spanningen in het huis om en het werk in het ziekenhuis. Mijn spaanse lessen zijn nu bijna afgelopen, waar ik nu eigenlijk wel heel erg naar uit kijk. Weer even wat meer vrije tijd. Afgelopen weken heb ik namelijk 9,5 uur per week gedraaid naast mijn werk in het ziekenhuis, met als gevolg ik ’s ochtends vroeg van huis weg ging en pas ’s avonds rond 7 a 8 uur weer thuis was. Maar die vrije tijd kan ik goed gebruiken! Zoals iedereen wel weet heb ik me aangemeld voor de Decentrale Selectie van geneeskunde dit jaar, dus daar kan ik nu eindelijk mee beginnen. Ik moet ontzettend veel regelen hiervoor van bewijzen naar referenties van de doktoren en daarnaast natuurlijk alle betogen schrijven waar ik me goed in moet verdiepen. Er komt veel stress bij kijken, maar ik ga er iig voor de volle 100% Met wat vertrouwen en heel hard werken hoop ik dat het dit jaar gaat lukken!

Aankomende vrijdag staat nog een kleine vakantie op de planning: samen met Willy ga ik naar Mendoza voor 5 dagen. Mendoza is een grote stad vlak aan de grens met Chili wat bekent staat om zijn wijn en zijn omgeving. De wijnen zijn hier voortreffelijk en de omgeving evenmin: het echte hooggebergte met toppen van 6000 en 7000 meter ligt om de hoek en deze omgeving is perfect voor raften, paragliden en paardrijtochten. Het wordt dus een echte fijne en sportieve vakantie!
Na deze vijf dagen heb ik nog een kleine twee week in het ziekenhuis en dan begint mijn grote reis met Vanessa. We moeten nog wel bepalen wat we allemaal willen zien, maar we zijn eruit dat we beginnen in het Merendistrict en daarna richting het zuiden van Patagonia trekken (alles gelegen in het zuiden van Argentinie) en omhoog trekken via Chili (waarschijnlijk). Ook dit alles plannen zal dus wel wat van mijn tijd kosten!

Nou allemaal, wat gaat het toch allemaal ongelooflijk snel. Over 1,5 maand ben ik alweer thuis! Maar eerst komt nog het leukste gedeelte van mijn tijd hier eraan, dus ik ga er maar goed van genieten.

Veel liefs
Mieke